۱ـ۱ مقدمه
انعطاف‌پذيري يكي از اجزاء آمادگي جسماني و يك بخش كليدي در پيشگيري از آسيب و بهبود اجراي ورزشي مي‌باشد ( ). در افراد غيرفعالي كه عادت به زندگي كم تحرك دارند، عضلات و تاندون‌هايشان كوتاه و فاقد قابليت كشش مي‌شوند. به عبارت ديگر دستگاه عضلاني در نتيجه بي‌تحركي، به تدريج قابليت ارتجاعي خود را از دست مي‌دهند و در نهايت دچار كاهش قابليت كشش مي‌شود(  ). براي توسعه سريع انعطاف‌پذيري، تمرينات مربوط به گرم كردن اجرا مي‌گردد كه در نتيجه اجراي يكسري حركات كششي تا ميزان محدودي مي‌توان برانعطاف‌پذيري افزود، ليكن اين نوع تمرينات به تنهايي نمي‌تواند سبب بهبود انعطاف‌پذيري در درازمدت شود( ). امروزه تمرينات كششي به منظور توسعه انعطاف‌پذيري، بخش مهمي از هر نوع فعاليت جسماني به شمار مي‌رود ( ).
چندين شيوه كششي شامل ايستا ، پويا  و تسهيل عصبي ـ عضلاني گيرنده‌هاي عمقي  (PNF) افزايش در انعطاف‌پذيري را نشان داده‌اند(  ).

۲ـ۱ بيان مسأله
تمرينات انعطاف‌پذيري به طور كلي به عنوان يك بعد مهم در اجراهاي ورزشي پذيرفته شده است و بطور وسيعي بعنوان يك شيوه مؤثر در درمان و پيشگيري از آسيبها مورد استفاده قرار گرفته است. تمرينات كششي براي افزايش قابليت كشساني بافت،  و بدين طريق افزايش دامنه حركت مفاصل ويژه طراحي شده‌اند. اعتقاد بر اين است كه افزايش دامنه حركت عملكردهاي ورزشي را بهبود و شدت و تعداد آسيبها را كاهش مي‌دهد ( ). با وجود اينكه عوامل ارثي نقشي تعيين كننده در انعطاف‌پذيري ايفاء مي‌كنند، حركت‌پذيري  مفصل مي‌تواند از طريق يك برنامه منظم حركات توسعه دهنده انعطاف‌پذيري حفظ و يا توسعه داده شود.( )

منابع:

۱-  كلخوران، ج. (۱۳۷۳) مقايسه دو روش كششي ايستا و انقباض استراحت در عضلات همسترينگ ،‌پايان نامه كارشناسي ارشد،‌دانشگاه تهران.

۲-  قاسمي، س.ع. (۱۳۸۰) بررسي تمرينات كششي ايستا وPNF بر دامنه حركتي مفصل زانو در ورزشكاران آمپوته از ناحيه زير زانو، پايان نامه كارشناسي ارشد، دانشگاه گيلان.

۳-  رضا قلي زاده، م. (۱۳۸۰) ،‌مقايسه تاثير دو روش تمرين كششي ايستا و PNF (شيوه C-R) روي دامنه كششي و قدرت عضله همسترينگ مردان غيرورزشكار ،‌پايان نامه كارشناسي ارشد،‌دانشگاه شهيد بهشتي.

دانلود فايل